Wrzuć człowieka w otchłań rozpaczy, a poznasz granice jego determinacji
XIV wiek. Do pruskiej wioski, zajętej przez Krzyżaków, pewien starzec przynosi zmarznięte dziecko – Jaguttę. Przybrana matka otacza ją miłością, lecz ojciec i bracia pałają do niej nienawiścią, mimo że wyrasta na pracowitą dziewczynkę, która unika konfliktów.
Jest posłuszna, sumiennie wykonuje swoje obowiązki, a w nielicznych wolnych chwilach lepi figurki z gliny. Spod jej palców wychodzą głównie lalki, ale w jej kolekcji znajduje się również olbrzym, którego ukryła głęboko w lesie. Tylko ona wie, że nie są to zwykłe zabawki…
Gdy nad wioskę nadciąga śmiertelne niebezpieczeństwo, jej tajemnica nie może dłużej pozostać w ukryciu. Oddziały Krzyżaków zbliżają się do osady, nieświadome, że to niepozorne dziecko stanie się ich największą zmorą.
Już wkrótce talent Jagutty sprawi, że za wyrządzone zło oprawców spotka straszliwa kara… A ślady tych wydarzeń przetrwają przez setki lat, niosąc kolejnym ludziom śmierć.
– Co to za diabeł? – dotarł do niego szept kusznika stojącego obok w pozycji do strzału.
Knecht nie zdążył odpowiedzieć. Drzwi zatrzeszczały nagle pod naporem z zewnątrz, niemal od razu pękły z głośnym hukiem i rozprysły się w drobne części, które wpadły z impetem do środka. Oczom obrońców ukazały się dwie potężne kamienne pięści…
