Każdy ma jakąś historię. Nie każda została odkryta.
Trzydziestoletni malarz, Robert Demoni, po ciężkiej chorobie wyjeżdża do Torfowego Zdroju – niewielkiego kurortu na Ziemiach Odzyskanych. Szuka spokoju, a także ucieczki przed codziennością i zaborczą dziennikarką, Agrafką. Nie przeczuwa jednak, że miejsce, które miało przynieść ukojenie, ściągnie na niego echa ludzkich dramatów.
Gdy Olga, jedna z kuracjuszek, urodzona w okolicach uzdrowiska, prosi go o pomoc w poznaniu rodzinnej przeszłości, Robert nie potrafi jej odmówić. Jeden z tropów szeroko zakrojonych poszukiwań prowadzi do górującej nad miasteczkiem ponurej wieży ciśnień – milczącego świadka wielu tragedii. Z każdą odkrytą warstwą historii przed malarzem wyłania się coraz mroczniejszy obraz powojennej rzeczywistości.
Pejzaż malowany farbą, która zostawiła tutaj trwały ślad…
Torfowy Zdrój – restaurowany pałacyk, beczkowata bryła browaru i dziurawiąca burzowe chmury iglica wieży ciśnień na pocztówce z pozdrowieniami od koleżanki ze studiów, podrzuconej na chybotliwy stolik przez dyżurnego lekarza niestabilnego pacjenta. Trzy ulice na krzyż razy trzy, no może cztery. Okraszone spadzistym brukowanym ryneczkiem wielkości pięciozłotówki. I to niemal wszystko. Zabudowa niska, pruski mur dominujący, potrzaskane belki smętnie przypominające dostatnie czasy. Większość domostw zrujnowana po przejściu wojsk. I bez liku komórek na graty czy chów inwentarza. Teraz składziki na węgiel plus szczapy. Nocnymi wspomnieniami tkwiąca w zmurszałych deskach ożywa kakofonia: kwiki, beczenie, gdakanie, gęganie, pianie i samotne zawodzenie pijaczka szukającego drogi do zapomnianego barłogu. Wypisz wymaluj: galante zadupie. Gdyby nie te zdroje.
